СЬЦЯПАН
(ядучы)
Вельмі васпанна цікавая! Скора састарышся, каханенькая, родненькая, як усё будзеш ведаць.
ПАЎЛІНКА
(просячы)
Скажэце, скажэце, татачка!
СЬЦЯПАН
Ага, ні села, ні пала, захацела баба сала! Калі ўжо табе, каханенькая, родненькая, так хочацца, дык скажу. (З павагай). Знакам тым, гэты паніч з далікатнасьцяй і з усякім такім — мой зяць.
ПАЎЛІНКА
(пырснуўшы сьмехам)
Зяць?!
СЬЦЯПАН
Знакам тым, ён не саўсім яшчэ зяць, але скора на яго выкіруецца.
ПАЎЛІНКА
А як-жа годнасьць гэтага… гэтага, ну, як яго… што некалі татавым зяцем зробіцца?
АЛЬЖБЕТА
Ды гэты-ж, гэты… Ты, пэўне, яго бачыла некалі… Адольф Быкоўшчык.
ПАЎЛІНКА
Быкоўшчык!!
СЬЦЯПАН
Але. Але! Пан Адольф Быкоўскі.
ПАЎЛІНКА
Ну, хіба, татка, для яго другой дачкі пастараецеся, або самі з ім ажэніцеся, каб перарабіць яго з простага чалавека на свайго зяця.
СЬЦЯПАН
А ты што? Зломак?
