СЬЦЯПАН і АЛЬЖБЕТА
(зьдзівіўшыся)
Ай-я-я! Аж на паветры касьцёл вязуць!..
АГАТА
Але-ж, але! Тудэма-сюдэма, я сама на свае вушы чула.
СЬЦЯПАН
Во калі пайшло ўсё ўверх нагамі! Як паставяць гэты спранжынавы касьцёл, то можна будзе спадзявацца і для нашага брата якога-такога палягчэньня. Дзякуй богу, дзякуй богу!!! А вось мая гэта ахмістрыня, дачушка мая сакатушка, сплуталася з гэтым… з гэтым бязбожнікам, і хоць ты ёй вар на галаву лі.
ПРАНЦІСЬ
Маладзенькая, собственно, вось-цо-да. Бярозавай кашы ня шкодзіла-б, пане дабрудзею.
АЛЬЖБЕТА
Дужа трудна паладзіць з цяперашняй моладзьдзю. Пайшло такое распуства на сьвеце, што ня дай божа! Заместа кніжак ды набажэнства — чытаюць нейкія дрындушкі. Вецер ува ўсіх па галаве ходзіць. Гэта-ж мне калісь сказалі: ідзі за Сьцяпана, — я і пайшла бяз ніякай спрэчкі са сваімі старымі.
АГАТА
А так, так, тудэма-сюдэма! і мой, як да мяне пасватаўся, бацька нябожчык і кажа: ідзі, бо ўсё роўна ніхто цябе лепшы ня возьме; я падумала, тудэма-сюдэма, ну і пашла; (Глядзяць абедзьве на сваіх мужоў, пасьля — адна на адну, плююць кожная у другі бок і разглядаюць ізноў клункі).
ПРАНЦІСЬ
Так, так, пане дабрудзею, іначай калісь было. (Дастае пляшку і п‘е, а пасьля дае СЬЦЯПАНУ). Собственно, глупства, вось-цо-да, было, а ты, сват, выпі, каб тое, што было, у памяці не сядзела. (СЬЦЯПАН п‘е, ПРАНЦІСЬ прытрымлівае за пляшку, каб той залішне ня выпіў).
