ЗЬЯВА X
ПАЎЛІНКА — СЬЦЯПАН — ПРАНЦІСЬ — АГАТА
СЬЦЯПАН
Знаеце, сваток, гэтага, гэтага… як ён… а каб цябе… (Да ПАЎЛІНКІ). Паўлінка, як гэты завецца, што мяне сягоньня падмазываў?
ПАЎЛІНКА
(з месца)
А скуль-жа я магу ведаць, хто татку мазаў?
СЬЦЯПАН
Ну, гэты-ж?.. каб ён цяміўся… зяць, зяць!
ПАЎЛІНКА
(прыпамінаючы)
Як-жа ён, як?.. Здаецца, Бык… Бычок…
СЬЦЯПАН
Ага, ён, ён. Не, ня так! Быкоўскі, каханенькая, родненькая, вось як. Пан Адольф Быкоўскі. (Да ПРАНЦІСЯ). Дык бачыш, сваток, ён, значыцца, падлабуніваецца да маёй Паўлінкі. Што ты на гэта?
ПРАНЦІСЬ
(дастаючы гарэлку)
Глупства, глупства, пане дабрудзею. Собственно, бычок, вось-цо-да, больш нічога. (П‘е і дае гарэлкі СЬЦЯПАНУ).
СЬЦЯПАН
(выпіўшы)
Заўтра, знакам тым, прыедзе абнюхаць, як і што, дык і сваток са сваёй загляньце да нас. А ну-ж, каханенькі, родненькі, можа які гандаль будзе наладжвацца, дык прыкінеш якое слаўцо. Прыедзьце толькі.
ПРАНЦІСЬ
Глупства, пане дабрудзею, і прыйсьці можна. Собственно блізка, вось-цо-да.
СЬЦЯПАН
Блізка, то блізка, але каб ня было сьлізка: на дождж як-бы зьбіраецца.
