ПАЎЛІНКА
А што там людзі? Яны з ім жыць за мяне ня будуць, і па маёй сьмерці за мяне пакутаваць ня будуць. Пагавораць, пагавораць ды перастануць, як намазоляць языкі.
АГАТА
Як уважаеш, мае дзеткі. Што-ж, я, тудэма-сюдэма, нічога не дараджу.
ПАЎЛІНКА
(заламаўшы рукі на каленях)
Калі ён такі добры, такі разумны, што і сказаць не магу.
АГАТА
Усе яны добрыя, пакуль не ўбярэ каторы дзяўчыны ў свае рукі, а як убярэ, тады на іншы лад, тудэма-сюдэма, зайграе, а ты танцуй пад яго дудку. І мой, пакуль толькі сватаўся да мяне, — патульны быў, як цялё, а як ажаніўся, дык праўдзівым ваўком зрабіўся.
ПАЎЛІНКА
Кніжкі мне прыносіў… Хораша так аб усім расказваў… як трэба жыць, як людзей трэба ўсіх любіць, і шмат, шмат чаго. І любіць-жа ён гэтых людзей зусім неяк ня так, як мы іх любім. Гэта-ж трэба ведаць, столькі мой тата на яго ўсякай дарэмшчыны нагаварыў і ачарніў, а ён хоць-бы што. „Ведама, кажа, чалавек: яму нешта абышло, ці не спадабалася, дык і памстуе. У нас, кажа, усё ідзе ня так, як трэба. Людзі, кажа, у нас, як зьвяры: адзін на другога кідаюцца, адзін другога цкуюць, пад‘юджваюць, ненавідзяць адзін другога. Змалку дзён, кажа, прывыкаюць у ненавісьці жыць, змалку дзён іх да гэтага вучаць і дома і за домам. Сьляпыя, кажа, усе сьляпыя. Адзін над другім ня маюць ніякай літасьці, хоць усіх душаць зьверху ўсялякія пошасьці ды злыдні“.
АГАТА
Чула я, чула аб ім ня раз. Вельмі ўжо, кажуць, тудэма-сюдэма, разумны і добры ён.