АЛЬЖБЕТА
(закрываючы рукой твар)
Чаго соваешся… Такая яна і твая, як мая.
СЬЦЯПАН
Лжэш! Каб яна была мая, то была-б такая, як і я.
ПРАНЦІСЬ
Пакажы, пакажы, пане дабрудзею, што гэта за птушка?
СЬЦЯПАН
(паказваючы)
На, глядзі, сваток! Павіншуй мяне з такой дачушкай і з гэтым, з гэтым гарэтыкам!
ПРАНЦІСЬ
(разглядаючы)
Эгэ! Гэта гэты разумненькі, вучоны, грамацей… Собственно, Сарока, вось-цо-да.
СЬЦЯПАН
Але-ж, але! Якім Сарока.
АГАТА
(да Сьцяпана)
Тудэма-сюдэма, пакажэце і мне, сватка.
ПРАНЦІСЬ
(да Агаты)
Ты, пане дабрудзею, баба, ня лезь сюды з цікавым носам. Собственно, пільнуй сваёй спадніцы і панчохаў, вось-цо-да. А мы суд, суд зробім… правы і скоры.
ПАЎЛІНКА
Мамачка, адбярэце яе ў таткі.
АЛЬЖБЕТА
Што я з ім, дзеткі, зраблю? Яшчэ біцца будзе…
СЬЦЯПАН
(да Пранціся)
А добра, сватка, кажаш. Зробім суд, перасуд, добрым складам над гэтым гадам. А які?
