ВІНЦУСЬ (госьць)
Яно-б то было ўжо і досыць, але, калі панна Паўлінка так пекна просіць, дык можна яшчэ са шкляначку.
ПАЎЛІНКА
(ідучы са шклянкай)
Гэты ўжо дык пятую шклянку бабохае…
СЬЦЯПАН
(да Альжбеты)
Ці добра хаця ты прасіла Пустарэвічаў? Чаму іх так доўга няма?
АЛЬЖБЕТА
Каб і не прасіла, то прыедуць. (З насьмешкай). Пэўне, собственно, кабыла заблудзіла.
АДЗІН З ГАСЬЦЕЙ
Штось сягоньня на кірмашы Якіма Сарокі ня было. А то, бывала, такім франтам пахаджывае, што куды мяне вядзеш, пусьці мяне к чорту.
ПАЎЛІНКА
(стаўляючы гарбату)
А пану Банадысю зайздрасьць, што так прыадзецца не патрапіць, хоць мо‘ і мае за што.
ГОСЬЦЬ
Чымся грошы траціць на адзежу, я лепей іх каму пазычу.
ПАЎЛІНКА
(садзючыся на ложку)
І працэнцік добры злуплю, каб аж у пяты другому закалола.
ГОСЬЦЬ
(самадавольна)
Хе-хе-хе! А паньне Паўлінцы злосьць яшчэ не адышла, што калісь гэтаму ягамосьці Сароцы ні за які працэнт не пазычыў.
