Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 3.pdf/250

ЎСЕ

Лявоніху! Лявоніху!

АДОЛЬФ

Ізноў мужыцкае!

ПАЎЛІНКА

(да Адольфа, прыпадхлебываючыся)

А мы з панам Адольфам сыпнем лявоніху, сапраўды, сыпнем! Адпусьцецеся на мяне грэшную, болей ці ўдасца так весела з вамі паскакаць.

АДОЛЬФ

Ды я ўжо вельмі ня гневаюся. Калі ўжо так хочаце, дык пойдзем, што-ж там надта такое?!

ПРАНЦІСЬ

(да музыкаў)

Собственно, рэжце, пане дабрудзею! (Да АЛЬЖБЕТЫ). А мы з свацей тупнем, вось-цо-да!..

СЬЦЯПАН

(да Агаты)

А мы з свацей, каханенькая, родненькая!

(МУЗЫКІ іграюць лявоніху. Кабеты трохі ўпіраюцца, але пасьля ідуць, за імі іншыя госьці. ПАЎЛІНКА з АДОЛЬФАМ)

ПРАНЦІСЬ

(прыпявае)

О, Лявоніха Сымоніха была,
Ды Лявону хлеба, солі не дала!
О, Лявоніха Сымоніха, а-ей!
Не хадзі ламаць капусткі маей!

АЛЬЖБЕТА

Хоць капуста зарасла лебядою,
Не пайду яе палоць за табою.
Прападзі ты і з капустай сваёй,
Ня сушы ты маладосьці маёй!

СЬЦЯПАН

О, Лявоніха, ты жонка мая,
Дый ня мытую сарочку дала;