ПРАНЦІСЬ
(да Паўлінкі)
А праўда, собственно, лепш старожа, як варожа, пане дабрудзею.
АГАТА
(да Пранціся)
А ты, „старожа“, не мялі попусту, а думай, як да хаты ісьці.
ПРАНЦІСЬ
Пане дабрудзею, дык і пойдзем; што-ж там, собственно, такое.
(Разьвітваюцца абое і выходзяць. АЛЬЖБЕТА памагае прыбіраць са стала).
ЗЬЯВА VI
ПАЎЛіНКА — АДОЛЬФ — СЬЦЯПАН — АЛЬЖБЕТА
ПАЎЛІНКА
Ня так, пан Адольф, бярэш шклянкі; трэба вось як. (Паказвае). Ну, і зграбны-ж! не раўнуючы — як вол да карэты.
АДОЛЬФ
А панна Паўлінка ўсё комплімэнты мне гавора.
ПАЎЛІНКА
(у бок)
Дурню плюнь у вочы, а ён скажа: дождж ідзе!
АЛЬЖБЕТА
Што ты табаку важыш? Ідзі ды кладзіся спаць. Гэта-ж табе тут не карчма!
СЬЦЯПАН
(сонна)
Каханенькая, родненькая, я наважу, а ты купіш. Сон — ня кепская рэч. Для чаго Калядкі — добрыя сьвяткі, што пад‘еў, ды на палаткі. (Вылазячы з-застала, да АДОЛЬФА). Каханенькі, родненькі, выбачай… Забаўляйся тут з Паўлінкай, а я прыкархну трохі… Сягоньня яшчэ досьвіта мяне мая ўспарола. (Адводзячы АДОЛЬФА ў старану). Ну, што? Як мая Паўліна… падышла пад мысьль?
