ПАЎЛІНКА
Ізноў пан дурнем! Ізноў дурнем!
АДОЛЬФ
Гаспадаром!.. (Раздае карты).
ПАЎЛІНКА
А можа ўжо будзе? Нешта спаць як-бы хочацца. (Зявае, устае і паглядае ў вакно. У бок). А што, калі ня прышоў?
АДОЛЬФ
(не пачуўшы)
Хто не пайшоў?
ПАЎЛІНКА
Я кажу, каб хаця дождж не пайшоў. (З удаванай жаласьцю). Я так жалею, так жалею пана Адольфа, каб не замок, што аж тут нешта трасецца. (Паказвае на грудзі).
АДОЛЬФ
І я таксама панну Паўлінку жалею і цяпер і потым…
ПАЎЛІНКА
Калі гэта потым. Як пан Адольф яшчэ дурня возьме?
АДОЛЬФ
Ды не! Тады, як будзем… як будзем… ну, як гэта сказаць.
ПАЎЛІНКА
Ізноў скруціў! (Папраўляе). Вось гэтак было, гэтак біць трэба, а з гэтай хаджу, і пан Адольф ізноў дурань, дурань, дурань!
АДОЛЬФ
Гаспадар!
ПАЎЛІНКА
Усё роўна, хоць гаспадар, але, як карты паказваюць, дык дурань!
АДОЛЬФ
Хай будзе і так! Цяпер за тое, што панна Паўлінка мяне гэтак абыграла, вазьму ды паеду. (Устае).
