СЬЦЯПАН
(да Адольфа)
Дык гэта ты мне хацеў дачку ўкрасьці, зладзюга, каханенькі, родненькі!
АДОЛЬФ
(заікаючыся і не разумеючы ў чым рэч)
Я… я… зьбіўся тут каля саду з дарогі, дык хацеў у панны Паўлінкі запытацца праз вакно, кудой выехаць…
ПРАНЦІСЬ
Собственно, злодзей, злодзей! Вузлы з хаты праз вакно павыцягваў. Можа і шапку маю ўкраў.
АГАТА
Ты зараз, п‘яніца, тудэма-сюдэма, і галаву забудзешся. Гэта-ж аж дамоў давалокся і тады толькі агледзеўся, што шапкі забыўся.
ПРАНЦІСЬ
Собственно, а баба нашто, — каб усяго пільнавала. Але злодзея, пане дабрудзею, злавіў, злавіў, вось-цо-да.
СЬЦЯПАН
(да Паўлінкі)
Дык гэта ты, каханенькая, родненькая, за яго хацела замуж уцякаць, як даведалася, што гэнага гада, гэнае плюгаўства за афішкі арыштавалі?!
ПАЎЛІНКА
(глуха)
Божухна мой, божа! Якімку арыштавалі!!
СЬЦЯПАН
(самадавольна)
Хе-хе-хе! ужо гэтае мужыцкае насеньне ня будзе больш нашых сьцежак паганіць.
ПАЎЛІНКА
Якімку арыштавалі! Майго саколіка ненагляднага арыштавалі.
