ЗЬЯВА III
МАКСІМ — КАЦЯРЫНКА — ДАМІЦЭЛЯ
ДАМІЦЭЛЯ
А ты гэта, сарока, чаго так ухмыляешся да люстэрка, як серада на пятніцу? Звалаклася недзе, а тут аднэй мне хоць падарвіся: ні вады каму прынесьці, ні ў хаце прыбраць. Зараз-жа мне хату замятай! (Порацца качаргой у печы).
КАЦЯРЫНКА
(замятаючы хату)
Чаго, мамка, разьехалася, як прачыстая па сенажаці? Я-ж не сядзела, рукі злажыўшы. (Расьцягваючы) У-ста-ла, памы-ла-ся, павяла ця-луш-ку, напасьвіла, назьбірала кве-та-чак і вяночак спляла! (Кідае венік, зьнімае вянок і хоча назець яго матцы). Паглядзеце, які харошанькі! А як ён мамцы йдзе да твару! Даліпантачкі, хоць да шлюбу мамку вядзі! Каб татка ўгледзіў, вота-б пацалаваў з любасьці!
ДАМІЦЭЛЯ
(зрываючы вянок)
Адчапіся, назола! Я ўжо на каптур замяніла свой вянок у царкве, а ты, з вялікай рызыкі, каб толькі ня згубіла свайго дзе пад плотам.
КАЦЯРЫНКА
А скажэце, мамачка: ці гэта ня ўсё роўна будзе, ці вянок у царкве на каптур прагандляваць, ці згубіць яго пад плотам? А мо' і мамка перш згубіла, а пасьля памяняла?
ДАМІЦЭЛЯ
Замятай вось лепей, а не мялі языком, як калатоўкай! Яшчэ молада ўсё ведаць — што трэба й што ня трэба.
КАЦЯРЫНКА
|
Сама хату падмяла, |
