каў даглядаць, тваіх дзетак вазіць. А мы з мамкай дабрыцо будзем жаць, для цябе, панічок, жаць! Дык ня крыўдуйце на яго!
ПАНІЧ
Я ня ведаю, хто тут пан — я ці ён?
СЫМОН
Ніхто!
ДАНІЛКА
Ты, Сымонка, як я віджу, толькі вадзішся з панічом, а не пагаворыш, як на гаспадара прыстала, аб важнейшых справах. Тату сягоньня пахаваў, а крыжа і не паставіў. Папрасі ў паніча дзерава на крыж.
ПАНІЧ
На гэта ў мяне лесу хопіць. Можаце колькі хочучы з майго дзерава ставіць крыжоў. Бяз просьбы — пазваляю.
СЫМОН
За многа ласкі!.. Я сам стану крыжам на бацькавай магіле і буду вечна сьцерагчы, каб твае плугі не разрылі яе, як тапары твае сьцены гэтыя!
ПАНІЧ
Вар‘ят! Ці-ж не твае рукі гэта рабілі і робяць? Падумай толькі! (Шыбка выходзіць, пасьвістываючы).
ДАНІЛКА
(у сьлед яму)
А па жылы і хвост я прыду да паніча. Скажы толькі сабакі прывязаць!
ЗЬЯВА IX
ТЫЯ-Ж БЕЗ ПАНІЧА
ЗОСЬКА
(да Сымона)
Ты ўгнявіў яго, Сымонка! Пазволь — я пабягу і перапрашу. (Меціцца бегчы).
СЫМОН
Толькі краніся ў той бок!.. (ЗОСЬКА з плачам апускаецца на зямлю. СЫМОН, кінуўшы тапор, садзіцца на ўслончыку і апускае галаву на далоні. ДАНІЛКА выпірае рукавом вочы).
Паволі апускаецца
ЗАСЛОНА
