СЫМОН
Тую рабіну сьсек, на каторай бацька… Ёмкі будзе крыж. З большага абчасалі і запілавалі з Данілкам, засталося толькі трохі абгладзіць, і ўсё будзе гатова. Ці ня бачылі дзе струга?
ЗОСЬКА
(устаючы)
Я недзе, братка, яго бачыла. Зараз знайду! (Находзіць струг і аддае Сымону). Можа што памагчы табе?
СЫМОН
Нічога ня трэба! Бачу, што часу ня маеш: вяночак пляцеш, завіваеш. Дык пляці, завівай, як добрыя людзі адны другім вяровачкі плятуць, завіваюць!
ЗОСЬКА
Мамка проці мяне, брат проці мяне, а хто-ж за мяне заступіцца?
ДАНІЛКА
Вось дык пайшла ў нас сягоньня работа! Зоська вянок уе, Сымон крыж робіць, мамка торбачкі шые, а я іскрыпачку раблю. Дзівецеся, людзі!
МАРЫЛЯ
(да Сымона)
Пад вечар, як вас усіх тут ня было, прыходзіў ізноў той і казаў, каб дарма ня йшлі яму наперакор. Хату ў дварэ дае і цябе з Зоськай бярэ на службу.
СЫМОН
(горача)
Нічога ня трэба, нічога! Раз сказаў, каб мне аб гэтым і не ўспаміналі. Ласка іх да парога, толькі да парога. У вочы лісам сьцелецца, а як зышоў з воч, дык і з памяці проч! Ня трэба! Сам усяму рады дам! Адбудую хату нанова, гаспадарку нанова завяду. Жыцьцё пачнем новае. Вось толькі крыж паставіць і разбору дзела дачакацца! Ня там, у іх, а тут наша месца. Ніхто нас адгэтуль ня згоніць і ня выстрашыць, каб хоць самога люцыпара на помач выклікаў. Спакой вякоў усё
