ДАНІЛКА
Каб ты мяне і гвалтам гнаў, то я не пайду уночы ды яшчэ з крыжам. Каб яшчэ ваўкі дзе зьелі або нябожчыкі напужалі.
ЗОСЬКА
(падходзячы да Сымона)
А ты пазволь мне, братка, ісьці туды разам з вамі! Як ты і мамка пойдзеце, мне будзе страшна аднэй тут сядзець: Мне здаецца, што нейкае няшчасьце мяне тут спаткае, як бяз вас астануся.
СЫМОН
Не адна будзеш! Малыя, Данілка разам будуць.
ЗОСЬКА
Яны спаць лягуць, а я, як цень, буду снаваць тут сама адна. Баюся я гэтага папялішча раскапанага. Мне тут зданьні ўсялякія здаюцца. Вазьмі мяне, братка, з сабою! (Да МАРЫЛІ). Мамачка, вазьмеце мяне — я несьці памагу крыж вам!
СЫМОН
Перастань лезьці ў вочы! Не твая работа крыжы насіць або за імі хадзіць. (Чуваць здалёк дажынкавую песьню: СЫМОН падымае крыж і стойма дзержыць яго пры сабе. Усе нейкую мінуту слухаюць песьню).
ЗОСЬКА
Ха! Дажынкавую песьню пяюць!
СЫМОН
Але! Дажынкі ў дварэ!
МАРЫЛЯ
Відаць, к сабе дамоў ідуць.
СЫМОН
Але! Але час і нам ужо ісьці!
МАРЫЛЯ
(закручваючы хустку)
Час, дзеткі! (СЫМОН узвальвае на плячо крыж і выходзіць, за ім МАРЫЛЯ; ЗОСЬКА памыкаецца таксама ісьці, але варочаецца і канчае плясьці вянок).
