ЗЬЯВА IV
ЗОСЬКА — ДАНІЛКА — ДЗЕЦІ
ЗОСЬКА
Пайшлі! Не ўзялі мяне з сабой. Нават слаўца добрага не сказалі. А так хацела з імі ісьці, так хацела! Самі крыж панясьлі.
ДАНІЛКА
Э-э! нацешышся яшчэ, Зоська, з крыжа! Пачакай трохі. Мне ўжо хрыж пачынае балець, — мусіць, з працы каля гэтае іскрыпкі, будзе і табе тое самае!
ЗОСЬКА
Маўчы ты ўжо лепей, Данілка, аб гэтым! Лепей скажы вось, калі ты, урэцше, скончыш гэту іскрыпку сваю?
ДАНІЛКА
Тады, як ты зносіш вяночак, што цяпер пляцеш.
ЗОСЬКА
А скуль ты ведаеш, што я буду насіць?
ДАНІЛКА
Фі! Каб я ды ня ведаў? Я нават ведаю, калі ты яго зносіш, а, значыцца, тады і іскрыпачка гэта мая будзе ўжо гатова.
ЗОСЬКА
Калі-ж гэта патвойму будзе?
ДАНІЛКА
Тады, як ты сьцежкі ў двор ня ўбачыш!
ЗОСЬКА
Што-ж гэта я, значыцца, асьлепну?
ДАНІЛКА
Можа і асьлепнеш. Але ты і ўжо ня ўсё бачыш. Эх, Зоська! Шкода мне цябе. У мамкі і Сымонкі ласкі ня маеш, а і там, дзе ты думаеш ласку знайсьці, дабро цябе не чакае.
ЗОСЬКА
Чаму ты так гаворыш, Данілка?
