ЗЬЯВА IV
ТЫЯ-Ж І НЕЗНАЁМЫ
ДАНІЛКА
(утаропіўшыся, у бок)
А гэта хто яшчэ такі за прарок з вехай?
НЕЗНАЁМЫ
Тыдні тры таму назад я ў вас быў, добрыя людзі, толькі дома ўсіх не застаў — адна сястра была… Цяпер ізноў прыходжу з тым самым.
СЫМОН
А! гэта вы, мусіць, той самы, аб якім Зоська гаварыла? На нейкі сход людзей склікаеце?
НЕЗНАЁМЫ
Але, але! На вялікі сход! Пара ўжо і табе, браце мой, з свайго гнязда зьнімацца!
МАРЫЛЯ
Наша гняздо раскідана.
НЕЗНАЁМЫ
Суд твой, мне казалі, сягоньня кончыўся, цяпер ты вольны, як птушка, — нішто цябе ня вяжа.
МАРЫЛЯ
Як то — нішто ня вяжа? А я — маці яго, а малыя гэтыя, якіх павінен памагчы мне гадаваць і ў людзі вывесьці?..
НЕЗНАЁМЫ
(ня слухаючы)
Годзе нацягаліся твае дзяды і прадзеды ношкі непасільнай! Выбіла гадзіна, і ты мусіш, як арол магучы, распусьціць сваё крыльле і ляцець туды, куды ўсе цяпер зьлятаюцца. Кончылася чалавечае вечнае начаваньне, і сьвітаньне агністае пачынаецца на зямлі ад краю да краю, ад мора да мора!
