ЗЬЯВА V
ТЫЯ-Ж БЕЗ НЕЗНАЁМАГА
СЫМОН
(як-бы збудзіўшыся)
Ах! Ён вышаў ужо! (Хоча бегчы за НЕЗНАЁМЫМ).
МАРЫЛЯ
(хапаючы за руку)
Сымонка! куды ты, дзеткі?
СЫМОН
Пусьцеце, мамка! Я хачу папытацца, у якім месцы той сход склікаецца?
МАРЫЛЯ
Ня трэба! Ня йдзі! Нашто ён табе? Я цябе прашу, дзеткі, астанься!
СЫМОН
Я толькі папытаюся, і вярнуся назад.
МАРЫЛЯ
Ня ведаеш дзе, і ня трэба! Нашто табе гэны сход страшны? Я ня пушчу на яго цябе! Ня пушчу!
СЫМОН
Мамка, пусьцеце, я толькі даведаюся і больш нічога!
МАРЫЛЯ
(віснучы Сымону на шыі)
Усё роўна — ня трэба! Там згуба твая і наша. Ах, божухна мой! Чаго яго гэтага шалёнага клікача прынясло сюды? Што яму трэба ад нас? Няшчасьце за няшчасьцем так і йдзе на бедную маю галаву! (Плача).
СЫМОН
Чаго плачаш! мамка? Яшчэ-ж нічога такога страшнага ня сталася. Ня плачце, мамка! Калі ўжо так хочаце, дык не пайду і пытацца нават.
МАРЫЛЯ
(апускаючыся на зямлю)
Дабіваеце мяне! З усіх старон дабіваюць! Жыцьцё, якое ёсьць, адбіраюць. Кара божая звалілася на ўвесь род наш. Ах, ты долечка мая няшчасная!
