ДАНІЛКА
І тады, дзедка, такая самая была наша сямейка, толькі як сядзела ў хаце, дык болей яе выглядала.
СТАРАЦ
Але, але, ведаю! Гняздо раскідалася і птушкі разьбегліся якая дзе-куды. Ведаю, ведаю! Сам я з такога гнязда.
МАРЫЛЯ
(падаючы хлеба кусок)
Сядайце, дзедка, і памалецеся за грэшную душачку Лявона.
СТАРАЦ
(зьдзіўлена)
Што, пані гаспадыня? Памёр твой чалавек?
ДАНІЛКА
Але, дзедка! Тата ня вытрываў, узяў ды павесіўся.
СТАРАЦ
Вечны супакой! Вечны супакой яго душачцы! (Моліцца).
МАРЫЛЯ
Адкуль-жа гэта, дзедку, бог прынёс да нас?
СТАРАЦ
З сьвету, пані гаспадыня! З далёкага сьвету валакуся. Хэ-хэ-хэ! З сьвету ў сьвет плятуся. І так кожны дзень і кожную ночку, калі дзе не начую.
ДАНІЛКА
Мусіць вялікі, дзедка, сьвет гэты? Ці канец яму ёсьць дзе, ці няма? Я ні ў каго не магу гэтага даведацца.
СТАРАЦ
Ох, вялікі сьвет, мой сынку! Куды я толькі ні хадзіў, нідзе канца яму не знашоў, ня бачыў і ня чуў. Можа дзе і ёсьць яму канец — ды пэўне, што ёсьць, бо адкуль-жа б ветры нам бог пасылаў, ды лета і зіму, цяпло і холад?
ДАНІЛКА
Мусіць, добра жыць на гэтым сьвеце вялікім? Я ўжо мамцы казаў, што добра.
