СТАРАЦ
Там добра, дзе нас няма. Але мне ў маім, жабрачым палажэньні, усюды ня кепска. Што мне там, сынку, нягоднага можа быць? Ідзі сабе, куды вочы глядзяць, ані мяне хата свая затрымлівае, ані мяне радня зьвязвае, ані мяне зямелька свая к сабе цягне!.. Цэлы сьвет — хата мая, усе людзі — радня мая, уся зямелька — поле маё роднае. Усюды што-колечы ды сваё знаходжу: ці кусочак хлеба, ці куток цёплы для начлегу, ці толькі так добрае слова — і за гэта дзякую богу! іду сабе ды йду. Ні над чым не трасуся, нічога бараніць ня маю: усё багацьце са мною ў гэтых торбах — гэтыя акрайчыкі хлеба, ды часам які кусочак сыру, ці сала. І што болей трэба мне? Добра мне так. Смачна ем, спакойна сплю. Ведаю, што не акрадзе мяне злодзей, не аграбіць разбойнік. Усюды ласку маю — за душачкі жывыя і змарлыя маліцца просяць. Ведама, ня ўсе мяне ахвотна прымаюць і любяць мяне, але гэта найболей такія, дзе сабак многа і дворні ўсялякае, — туды-ж і заходзіць я не стараюся. А так — усюды добра на сьвеце, мой сынку, усюды!
МАРЫЛЯ
Мо‘ і праўду, дзедка, кажаш, што табе няцяжка жывецца на гэтым сьвеце, але ў нас тутака дужа дрэнна. Як пайшло ад вясны няшчасьце за няшчасьцем, дык і радачкі з нікуль ніякае нямашака.
СТАРАЦ
Ведаю, пані гаспадыня, ведаю.
МАРЫЛЯ
Як бачыце — хату нашу раскідалі. Лявонка мой як табе ўжо Данілка казаў — не перажыў, вечны супакой, гэткае несправядлівасьці, і рукі без пары сам на сябе налажыў.
СТАРАЦ
Ведаю! Важны чалавек быў — гаспадарны і справядлівы быў. Колькі раз я ні заходзіў, заўсёды вока на мяне добрае меў. Вечнае яму спачываньне, і няхай зямелька для яго лёганькай будзе, а бог найвышэйшы пляму з яго душачкі здыме, што налажыў сам на яе з роспачы.
7
