МАРЫЛЯ
Не адходзьце, дзедка! Надумалася і я ўжо: пойдзем усе з табой. Сілачкі мае не хапае далей тут гібець.
СТАРАЦ
Добра, пані гаспадыня! Добра! І табе месца мала ня будзе.
МАРЫЛЯ
(да дзяцей)
Ну, дзеткі! Пара зьбірацца ў дарогу! Дзе толькі торбачкі? (Находзіць торбы і начэплівае іх ДЗЕЦЯМ, ДАНІЛКУ і сабе; СТАРАЦ памагае). Вось гэтыя меншанькія вам, малыя, а гэту, трохі большую, табе, Данілка.
ДАНІЛКА
(надзеўшы торбу)
Вось як лоўка цяпер будзе! У руках іскрыпачка, на плячох торбачкі — гуляй душа, колькі ўлезе!
СТАРАЦ
Што-ж? Нездарма людзі пацераў і малітваў змалку яшчэ вучацца. Каму-небудзь, ды пад старасьць прыгодзяцца. Аб торбах не павінны забывацца нават і тыя, што на пасадах сядзяць.
МАРЫЛЯ
Ну, гэтыя самыя большыя на мяне якраз падыйдуць! (Глянуўшы на ЗОСЬКУ). Папрабую і на яе надзець, а ну-ж з намі пойдзе. (Падходзіць да ЗОСЬКІ хоча надзець торбу). Зоська, пазволь, — надзену гэта на цябе, ды пойдзем разам!
ЗОСЬКА
(павёўшы мутнымі вачыма)
Што? Куды?
МАРЫЛЯ
Надзень, Зоська, гэтыя торбачкі! Надзень, дачушка мая. (Хоча сілай надзець).
ДАНІЛКА
Не спрачайся, Зоська, ды пойдзем! Я табе зайграю панічову музыку.
