Жалейкі, дуды красавалі —
Прылады свойскія музык,
Цапы і вілы ў высь сягалі,
Як быў абшар далёк, вялік.
Народ чагосьці зьнябываўся,
Гуд недавольства плыў і плыў, —
Прызваньне чулася ня ў часе,
Нясьпелы колас рваўся з ніў.
Так хваляваўся гмін народны,
Пад высяй тэй, дзе я стаяў,
Дзень варажыўся быць лагодным,
Вей-вецер воблакі зганяў.
Чагось чакалі грамадзяне,
Ў вачох палаў надзеі жар, —
Пад сьмерць, здаецца, кожны стане,
Адвагай мятусіўся твар.
І вось у гэтую часіну
Да іх там дыбаў цудадзей,
Слуга патайнасьці прадзіўнай,
Надчалавек, хоць і з людзей.
Яму слухмяны былі хмары,
Народу сказ даваў свайму:
Якія мільшыя ахвяры
Багам, панятлівым яму.
Зрабіць, раскідаць мог ён дзівы,
Накінуць чары сяк і так;
Быў гэты верны і праўдзівы
Паганскіх мольбішчаў стражак.
Як толькі стаў паміж народам,
Заціх вячовы пераклік,
І ўзьбегла песьня карагодам,
Ёй пакарыўся мал, вялік.
