Цяпер прашу вас адабрацца
Ў вянок адборных галасоў:
Дзяўчат дванаццаць па дванаццаць
І столькі сама дзяцюкоў.
Агонь аўтарны разлажэце,
Ахвяру небу аддадзім,
Няпраўды толькі ня будзеце,
Хай сьпіць пад полагам сваім.
І песьню сьпейце на прашчаньне, —
Мы, старцы, будзем слухаць вас, —
Дзядом хай нашым лёгка стане,
Што вера, песьня госьце ў нас.
І стала так, як старац гэты
Сказаў пакорнай грамадзе, —
Аўтар заняўся перасьветам,
Ад песьні розгалас ідзе.
На небе зьмены загасьцілі.
Вясёлак выплылі кругі.
Патайна хмары гаманілі,
Лучыўся з песьняй шум глухі.
Але вось з захаду, з-за бору,
На від ня мал і не вялік,
У чужаземецкім уборы
Брыдзе-йдзе нейкі чараўнік.
З-пад сьвіткі чорнай даўгаполай
Блішчэла бляха наўскасяк,
Пры боку меч матаўся голы,
На сьвітцы — нейкі страшны знак.
Народ зьдзівіўся, як загледзеў,
Заварушыўся, зашумеў:
Вы так ня рушыцесь, мядзьведзі,
Ты так ня страшны, сільны леў!
