Мы чулі, чуем твой наказ,
Ты павадыр наш і прарок!
Паслухай-жа цяпер і нас, —
Няўзіра кажа не ў нарок.
Я знаю, знаюць гэта ўсе,
Ў цябе ёсьць гожая дачка,
Яна як мак цьвіце ў красе,
Сваты плывуць к ёй, як рака.
Яна ўсім дзякуе за чэсьць
І адпускае ўсіх з нічым,
А ходзяць чуткі, ходзіць весьць
Аб ёй і родзічу адным.
Дзяцюк завецца Зямігуд —
Лагойдаў роду і плямя,
А як ідзе слух там і тут —
Лагойдаў здрадная сям‘я.
Вястун, што нашых хат, палёў
Дасьціг і павуцьцё пусьціў, —
Ён Зямігуда з поля зьвёў
І новым богам аплуціў.
Буслай — так клічуць збоя ўсюдых,
Твой род, Баймір, ён хітра губіць…
Лунянка любіць Зямігуда,
А Зямігуд Лунянку любіць!
ХОР
Лунянка любіць Зямігуда,
А Зямігуд Лунянку любіць.
НЯЎЗІРА
Сягоньня будзе ён з сватамі, —
Багатых дараў прынясе, —
За ім другі з сваймі сябрамі
Прыбудзе дань аддаць красе.
