Гэта старонка не была вычытаная
Скрыпачка заводзіць,
Кліча да гульні.
Мілая пацеха
Ў вочах маладых
Сьвеціцца, як сонца,
Аж б‘е жар ад іх.
Раптам — дзіва! з дзесяць
Панскіх гайдукоў
Улятае ў хату,
Як дзікіх зьвяроў.
— „Дзе, — крычаць, — Алена?
Маладая дзе?
Да сябе на гулі
Пан яе заве!“
X
Зьнямела дружына,
Зьнямеў малады,
Трэба-ж, не ставала
Гэтакай бяды.
Зналі, на якія
Гулі клікаў пан,
Што ўчыніць з Аленай
Распусны тыран.
Здрыгнуў Тамаш страшна,
Пабялеў як труп,
Слупам вочы сталі,
І сам стаў, як слуп.
На тое-ж Аленку
Ўзяў жонкай цяпер,
Каб над ёй глуміўся
Распасьвяны зьвер?!
І схапіў няшчасны
Точаны тапор,
Ажна ўсіх затрэсла
Жудасьць як віхор.
