Прысьвячаецца быўшым, цяперашнім і маючым быць цэнзарам.
|
Цяпер, ці калісьці — ня ўцямлю,
А толькі ня лгу ні на міг, —
Поэты пісалі поэмы,
А цэнзары рэзалі іх.
Поэмы (ужо-ж не поэтаў)
Сек цэнзар, як вецьце пастух,
Аж трэскі-паперкі ляцелі
У чыстае поле, як пух.
І доўга цягнулася гэта,
Як баіць народная весьць,
На згубу бунтарскіх поэтаў,
На цэнзарскі гонар і чэсьць.
І шлі так гады за гадамі
Пад воклікі чорных імшоў,
Ішоў за поэтам поэта,
За цэнзарам цэнзар ішоў.
І трэба-ж — о, дзівы! О, цуды!
О, слаўны дваццаты наш век!
Поэта прыдумаў поэму,
А цэнзар яе не пасек.
А толькі… Паслухайце толькі,
Што з гэтага далей было:
Вы ўбачыце, людзі, як гэта
Ў дабры часам гнезьдзіцца зло.
|
