Хай будзе раб вольным навекі,
Ён векі пярпеў нездарма!
А ЦЭНЗАР пагладзіў:
Ўжо досыць нам з дэмосам ладзіць…
Замала йшчэ меў ён ярма, —
Хай будзе пан панам навекі,
Ён век панаваў нездарма!
ПОЭТА пісаў:
О, віхры, о вы, бураломы!
Ударце ў заснуўшы курган!
Хай волаты ўстануць да бітваў
І скрышаць закрэпы кайдан!
А ЦЭНЗАР пагладзіў:
О, ветры, зэфіркі любыя!
Галубце ласкава курган, —
Там дрэмлюць патульныя душкі
Пакорных, паслушных хрысьцян.
Увага ЦЭНЗАРА
Я крышку вам, пане поэта,
Пагладзіў ваш вершык слабы, —
Бо, бачыце, у ім я прыкмеціў
Залішне шмат грэшнай кляцьбы.
Як гэта поэта пабачыў,
Што цэнзар з поэмай зрабіў, —
Заплакаў, заліўся сьлязамі,
Ў кулак, як жабрак, затрубіў.
Адзін і другі дзень так плакаў —
На трэці ня вытрымаў ён, —
Узяў і памёр, як належа,
У вечны ахутаўся сон.
