Прад сьмерцяю толькі пакінуў
Таку эпітаф‘ю жывым:
„Памёр я праз цэнзара, браткі,
Мяне ня вінеце ні ў чым.
Пакуль мяне цэнзары секлі, —
Ах, то-ест, поэмы мае, —
Яшчэ я мог вытрымаць неяк, —
Пяяць, аб чым думка пяе.
Але як пачалі мне гладзіць
Крывёю напісаны твор,
Ня вытрываў, браткі, — каб жыў так!
Узяў я сабе ды памёр“.
І сьпіць у магілцы поэта,
Вяночак на насьпе ляжыць;
То сонца магілку цалуе,
То дробненькі дожджык імжыць.
Вясною, у маі вясёлым,
Калі ўвесь сьвет у красе, —
Дзяўчынка ўздыхне над магілкай,
Хлапец кулаком патрасе.
А цэнзар, — чытач запытае,
Што сталася з цэнзарам тым?
Скажу, як мне людзі казалі:
Пайшоў у манастыр назусім.
Сядзіць там, нічога ня робіць.
Аловак свой выкінуў вон,
І моліцца, моліцца шчыра,
За цэнзараў моліцца ён.
14-X 1919 г. Менск.
|}
