|
Нядаўна з табой мне спаткацца прышлося,
Нядаўна са мной першу спрэчку вяла,
А вызнаў, што ўжо табой шмат пражылося,
Шмат мела пацех і шмат сьлёз праліла.
Калі да мяне далятае ўздыханьне,
Якое тваёю душою трасе, —
І ў ясныя вочы гляджу твае пані,
То бачу, што іншая ты, як усе.
На воблік твой глянуўшы мужскі, спакойны,
На збор дружкоў, жданых табою ў глушы,
Я пэўны: дружкі ўсе цябе не дастойны,
Цябе і тваёй справядлівай душы.
Я сам яшчэ гэтага добра ня знаю,
Што творыцца у яве са мною падчас,
Вакол разглядаю, думак пытаю,
Ды ўспомню цябе мімаволі ня раз.
І соладка сэрцам сваім ня раз чую,
Што я не жадаю цябе, а люблю.
Люблю, як сястрыцу сваю дарагую,
Шаную, як родную матку сваю.
8-XII—1906 г.
|
