для ўсіх грамадзян моц. На адвароце загалаўку рэдакцыі 1588 г. у арыгінале знаходзіцца патрэт караля Жыгімонта III, пры якім быў выданы Статут 1587 г.[1].
Кожная з трох рэдакцыяў Статуту дзеліцца на роздѣлы» (лікам 14, а ў 1-ай рэд. — 13); і кожны разьдзел на «артыкулы», колькасьць якіх не аднакова ва ўсіх трох Статутах, бо кожная новая рэдакцыя замыкала ў сабе пэўныя зьмены, найчасьцей дадаткі, а часамі й скарочаньні. Гэткім чынам ужо ў першым артыкуле, 1-га разьдзелу, дзе гаворыцца аб тым, што выданы Статут ёсьць абавязковым для ўсіх грамадзян, «почовшы[2] отъ вышъшого стану ажъ до нижшого», у выданьні 1588 г. быў зроблены важны дадатак, які стасаваўся да чужаземцаў: «так же чужоземцы заграничники великого князьства Литовского, приежъдные и якимъ-кольвекъ обычаемъ прибылые люди тымъ же правомъ маютъ быть сужоны и на тыхъ правѣхъ, гдѣ хто выступить».
Возьмем яшчэ прыклад з другой галіны: сямейнага права (разьдзел V-ы). У артыкуле 7-ым паводле рэдакцыі 1566 г. сказана: «Гдѣ бы которая дѣвка безъ воли отцовское и матчины ишла замуж, таковая отпадываетъ от посагу и отъ имѣнья отчизного и материстого[3], а естли бы одна была у отца, тогды отчизна на близкихъ спадываетъ мимо такую дѣвку. А ў выданьні 1588 г. да гэтага дададзена значнае пашырэньне закону наступнымі словамі: „и тѣжъ мимо дѣтей, потомковъ ее; а гдѣ бы се то трафило, жебы отецъ дочки своее́ для имѣней ее матерыстыхъ, албо матка для имѣней дочки свое отчызныхъ въ очень своей маючихъ выдати не хотѣли, тогды таковая дочка водлугъ артыкулу девятого сего роздѣлу заховатися можеть» Гэты 9-ы артыкул разважае падобны-ж выпадак з дзяўчынай-сіратой, якую браты або дзядзькі па тэй-жа прычыне не выдаюць замуж: «тогды однакожъ свовольно не маетъ ни за кого ити, лечъ маетъ дати знати до вряду черезъ кревныхъ, або тежъ и черезъ сусѣдовъ або и через кого-кольвекъ, а врядъ оземшы о томъ певную вѣдомость, же оные близкіе, в которыхъ опекѣ есть, замужъ ее выдати не хочуть, маетъ ей дозволити замуж пойти, але за шляхтича, а не за простого стану человѣка; а она естли зъ волею кряду, або близъскихъ замуж пойдет за шляхтича, тогды таковая имѣнья не маетъ тратить, а вѣдь-же лѣта дѣвка маетъ мѣти, зуполные трынадцать лѣтъ:
