* * *
Пасьля полудню прышоў па паперы надушаны адвакацкі пісарчук.
— Што новага? — спытаў ён.
— Пакуль добра, ня дай бог горшага, — адказаў Мэндэль.
— Кажуць, «жыдоў» будуць біць? — дурнавата ўхмыляючыся, спытаў пісарчук.
— Ну! Біць, дык біць адказаў Мэндэль, стараючыся схаваць уражаньне ад гэтых слоў.
— А што? Начальства? — далей распытваў стары.
— Ну, во яшчэ, начальства! — засьмяяўся пісарчук.
— Ну, калі не начальства, дык і дзякаваць богу.
Абодвы засьмяяліся. Малады чалавек дурнавата, стары — з прыкметным прымусам.
Мэндэль быў нездаволен тым, што размова адбывалася ў прысутнасьці хлопчыка. З-пад насунутых брывей паглядзеў ён на ўнука.
Хлопчык утаропіўся вялікімі, змрочнымі зьзяючымі вачыма на пісарчука і апусьціў іх у кніжку, толькі Калі той вышаў за дзьверы.
Стары Мэндэль насьвістваў, быццам нічога не заўважаючы. Але ў насьвістваньні гэтым гучэла цяпер нейкае вялікае гора: сьвіст гучэў усё больш рэзка, усё больш глуха, быццам засынаў і раптам перарываўся ня то стагнаньнем, ня то скрыгатаньнем.
