цягнуць размовы ў гэтым кірунку, асьцярожна і з пашанаю спытаў:
— Дык вам нічога больш не патрабуецца, бацюшка?
— Не, ты, Ісайка, пачакай. Я маю табе сказаць нешта.
— Дазвольце гаварыць, а я буду слухаць, — далікатна адказаў Ісайка, схіліўшы ледзь-ледзь на бок сваю закурчавеўшую галаву.
— Ведаеш што, Ісайка? Кінь ты сваю жыдоўскую веру… ну яе. Успрыймі-тка, брацец, благадаць божую і прыабшчыся да лону чад праваслаўных. Галоўнае — шкода мне цябе, Ісайка… вельмі-ж ты добры норавам чалавек, а між тым душа твая гіне. Вер слову: гіне! Жыдом на тым сьвеце, ты думаеш, дзе месца? У гіене огненай, у печы, значыцца! А што ім прызначана? Як ты мяркуеш?
— Вам лепей ведаць, — дыплёматычна адказаў Ісайка.
— Вуглі глытаць, — катэгорычна разважаў айцец Сьпірыдоні і дадаў: — Перахрысьціся лепш.
— Што рабіць! Калі ўжо міласэрдны бог такі на жыда злы, як вы кажаце, што загадае гарачыя вуглі глытаць, я буду і вуглі глытаць, калі іх на ўсіх жыдоў хопіць, а веры не перамяню. У сваёй веры радзіўся, у ёй і памру, бацюшка адказаў Ісайка.
І, пакруціўшы ў руках шапку, зноў спытаў:
— Дык я, з вашага дазволу, пайду, калі вам больш нічога ня трэба?
