жаньне, і яна, з прычыны цяжкага становішча Ісайкі, не дамагалася больш ратаваньня яго душы і нават пахваліла Ісайку за яго замілаваньне і пашану да бацькоў.
— Хлопчыкам пакуль што ня трэба ботаў, Ісайка. У іх яшчэ добрыя.
Значна заспакоены і нават павесялелы, Ісайка сэнтэнцыёзна заўважыў, што «ўсякі чалавек павінен паважаць бацькоў» і дадаў:
— Дык на чаравічкі пражкі загадаеце паставіць, ваша правасхадзіцельства?
— Ці ня лепш банты, Ісайка?
— Як загадаеце, ваша правасхадзіцельства, але толькі, асьмелюся далажыць, пражкі будуць трывалей за банцікі… Канечна, можна і банцікі, але апошні фасон — пражкі, і ў адміральшы Гвазьдзёвай на чаравічках пражкі.
— Дык пастаў і мне пражкі.
— Слухаю, ваша правасхадзіцельства.
Ісайка цяпер не сьпяшаўся выходзіць, упэўнены, што ранейшай размовы больш ня будзе. Заўважыўшы добры настрой адміральшы, у яго ўзьнікла сьмелая думка, ў сваю чаргу, пакарыстацца адміральшай, каб пазбавіцца, пры яе дапамозе, ад плаваньняў і абсталявацца пры беразе, не рызыкуючы ўласнай душою.
І, асьцярожна пераступіўшы з нагі на нагу, ён сказаў:
— А я ўжо, ваша правасхадзіцельства, паклапачуся, каб чаравічкі былі ня горш за загранічныя.
