апусьцілі вочы. Мёртвая цішыня панавала на палубе.
Гэта ўпрошваньне, здавалася, прывяло капітана ў большае шаленства. Ён грэбліва пхнуў распасьцёртага Ісайку нагою і крыкнуў:
— Узяць яго!.. Паказаць, як ён ня можа!
Але ў гэтую хвіліну Ісайка ўжо ўскочыў на ногі, і гэта быў ужо зусім не ранейшы ціхі Ісайка.
У яго мярцьвена-блядым твары з зьзяючымі вачыма было нешта такое дзіўна-спакойнае і рашучае, што капітан несьвядома адступіў назад…
— Дык будзь ты пракляты, злодзей!
І з гэтымі словамі скокнуў на сеткі і з жаласным крыкам роспачы кінуўся ў мора.
Матросы аслупянелі ў бязмоўнай жудасьці. Капітан зьбянтэжыўся.
Іван Рабы, дасканалы плавец, у адзін міг быў за бортам. Але Ісайкі ўжо ня было на паверхні. Ён, як ключ, пайшоў на дно.
— Гэткі жыдзюга пракляты! — нарэшце, прамовіў капітан і загадаў легчы ў дрэйф і спусьціць катэр, каб адратаваць Рабога.
Матросы хрысьціліся.
