by i kolkaściu i roŭniem. Da siańniašniaha dnia nia majem swaje reprezentacyjnaje pjesy, jakaja-b u aryhinalnaj formie zakranała žyćcio z aspektam bolš ci mienš wiečnym, jakaja-b u žywoj formie mieła paciahiwajučuju i pryciahiwajučuju siłu.
Adsutnaść sceny wyklikaje niedachop repertuaru, niedachop sceny nie daje mahčymaści raźwiwacca, scenie… i z henaha kruhu nia wyleźci anijak. Źjawišča henaje pakazywaje miž inšym na toje, što ŭ nas niešta papsawałasia ŭ tom najbolš naturalnym žyćci, kali kožnaje bolš žywoje źjawišča nakidywałasia adzincy ci hramadzie i apranałasia ŭ sceničnuju formu. Žyćcio razminułasia sa scenaju ŭ nas i dahetul nia mohuć jany z saboju sustrenucca. Heta miž inšym adna z zaminaŭ pry bujniejšym razwoi teatru na wioscy.
Adradžeńnie narodaŭ sławianskich i niesławianskich wiedaje wializarnyja wartaści teatru. Prykład ich wielmi jarka pakazwaje na praŭdu, ab jakoj ja tolki što kazaŭ Kožny z henych narodaŭ šukaŭ i znajšoŭ swaju formu, idučy ŭ „narod,“ kab jaho wučyć, kab pašyryć jahonyja horyzonty, kab dać jamu pražyć niekalki časinaŭ u wialikim i wysokim nastroi. Temy byli najčaściej histaryčnyja, temy mitalahičnyja, temy, jakija ŭ formie najpraściejšaj imknulisia pakazać, što isnujuć praŭdy wiečna žywyja. I nastrojem z takich scenak žyli ludzi prostyja i ždali niečaha lepšaha. Heta była sapraŭdnaja strawa dziela dušy.
Ab jakim teatry my haworym? Ci heta teatr realny, ci heta teatr našaje mahčymaści, ci tolki teatr fantazii? Zaŭsiody treba padumać i dać sabie adkaz tych realnych mahčymaściaŭ, na ŭłońni jakich tčecca žyćcio.
Siańnia my wiedajem dwa asnaŭnyja typy teatru ahulna biaručy. Teatr amatarski i teatr adumysłoŭcaŭ, teatr prafesyjanalny. Adradžeńnie biełaruskaje wiedaje canu teatru. Ab zasłuhach na-
