z ładžańniem pradstaŭleńnia. Jany pracujučy nad pjesaju wyraśli praz heny čas, jany majuć za saboju peŭny dośled z umiectwa ŭwajści ŭ dušu ludziej z pjesy. Świet u ich užo pašyryŭsia, jany nia tyja, jakimi byli niekalki tydniaŭ tamu nazad.
Kab adnak henaja padrychtawaŭčaja praca nie prapała darma, treba kab padychod da supolnaje siabroŭskaje pracy byŭ inšy, čymsia heta najčaściej jano bywaje dahetul. Teatr — kab byŭ nia tolki dziela tych hladzielnikaŭ, teatr kab byŭ dziela samych artystaŭ. Nieświadoma karystajuć jany z jaho zaŭsiody. Tolki treba, kab pajawilisia jašče adnosiny dziejna świadomyja. Treba kab u henym narodnym teatry pakazalisia nowyja cennaści. Sprawa nie kančajecca ŭ teatry na tym, kab nawučycca bolšaje ci mienšaje kolkaści wieršaŭ čužoha tekstu napamiać. Sprawa ŭ tym, kab teatr byŭ mahčymaściu wykazać swoj źmiest mastacki, swoj pahlad, kab jon byŭ zdabyčaju adnosinaŭ da pytańniaŭ žyćciowych, da minuŭščyny. Sprawa ŭ tym, kab teatr byŭ teatram asiarodzišča, kab jon byŭ złučany ŭmowami supolnaha žyćcia dadzienaje hramady. Sprawa ŭ tym, kab na płoščy teatru ludzi pačali dumać, kab pradstaŭleńnie było prynukaju da myšleńnia. Hetki teatr nie patrabuje nat hatowych tekstaŭ pjesaŭ, jon čerpaje z taho, što kruhom bačycca. Pjesa, jejny tekst budzie ihrać rolu wiechaŭ, jakimi možna kirawacca, jakija možna ŭ kožnym mamencie adkinuć, kali sam pačuješ praŭdu inšuju, čymsia aŭtar jaje znašoŭ. Heta nia budzie absalutnaja improwizacyja. Usieńka budzie abhaworana kolektyŭna z siabrami teatralnaha zhurtawańnia.
Na pieršy pahlad zdajecca, što hetki teatr trudniejšy, čymsia toj, da jakoha my prywykli, dzie dawoli tolki nawučycca tekstu, kab byccam ihrać. Adnak nia treba wialikaje praktyki, kab skazać, što hetki teatr na doŭha nie zdawolić mastackaha pa-
