Гэта старонка не была вычытаная
А злачынцам, тым паскудам,
Што другіх прадаць гатовы,
Няхай росцяць лес, дубровы
Сук закляты, як іудам.
- *
*
А голас, пранізаны жалем
І роспаччу сэрца, душы,
Цямраныя ўзрушвае хвалі,
Знямеласць тужлівай глушы.
"Ох, божа мой, божа!" - галосіць
Жанчына ў лясочку пустым: -
І як-жа зямелька іх носіць?
Чаму іх не высмаліў дым?
Няхай-жа ім сонца не свеціць!
Няхай-жа аслепнуць яны!
Няхай у іх рэбры дзьме вецер!
Няхай іх склююць груганы!
Пажэрлі, пабралі, спалілі -
Маланкай іх, божа, спалі!
Каб дзеці іх к іхняй магіле
Ніколі дарог не знайшлі!
Няхай-жа атрутаю стане
І ім і прыслужнікам іх
Вада і раса на паляне
І ягады пушчаў глухіх!
