Мешалка паддала Янку сілы, і ён даволі борзда стаў на ногі.
— Арыштую! — крычаў ён на жонку: — не палагаецца насіць аружжа! Ў арыштанскіе роты аддам па 25 стацьці.
— Так, так, Янка! — партрымоўвалі яго мужыкі.
— Ваенна-палявым судом судзіць буду! — бушэваў Янка: — я — забастоўчык! а ты хто? Чорнасоценец! от хто ты! — гаварыў Янка сваей бабі ужо ідучы да дому.
III.
— Скажы мне, Раман, што гэта у вас за чэлавек зьявіўся? — Пытаў стражнік у соцкаго.
— А ці я ведаю.
— Мо-ж чуў што пра яго?
— Чуць то чуў, — ці мала што людзі гавораць.
— Прызнавайся, Раман, нечага адвільваць. Што ты чуў.
Раман агледзіўся ўвакруг і сказаў:
— Сацяліст!
— Ну?!
— Такіе рэчы гаворыць, што у Сыбір саслаць и то мала. Дае кніжкі і лісты раскідае.
Вот!
І Раман дастаў з-за пазухі пракламацію, каторую ён знашоў два гады назад, будучы у вуездным горадзе на першых выбарах,
У стражніка так і заблішчэлі вочы.
— Што ж? мужыкі яго слухаюць.
— Ды не!
— Ну, тут дык ты салгаў.
— Абы гладка вышла.
