Міхась с Пятрусем тым часам гаварылі ізноў. Цяпер рэч ішла аб вячэры.
— Ты толькі, Міхась, не накідайся адразу на яду, — асьцерагаў Міхася Пятрусь: — бо мама што раз будзе даваць смачнейшую страву. Я летась падашукаўся. Паставілі верашчаку, дык я давай хлыстаць. Потым даюць квас, ды такі смачны. Я за квас. Далей смажэная рыба… Вячэра ешчэ ў палавіне, а мяне ужо хоць на пупі круці.
— А заўтра мы будзем шукаць на стале зерняты?
— А як жэ? І якіх зернят больш будзе, тое збожэ на лета лепш уродзіцца.
Харошэнькую, зялёную, купчастую ёлачку паставілі каля стала.
— А ёй тут добрэнька: цёпла! — гаварыў ён і заліваўся вясёлым сьмех.
∗ ∗
∗ |
На дварэ забрахаў стары Жук. Усе кінуліся к акну.
— Прыехалі!
Андрэй з Алесем, накінуўшы кажухі, пашлі спатыкаць Тараса с Паўлюком…
Вот зараз адчыняцца дзьверы, і на парозе пакажэцца фігура Паўлюка з маленькімі, цёмнымі вусікамі і шчасьлівым тварам.
Кася абцёрла хвартухом вусты. Лёгкая дрыготка прабегла па яе целу. Міхась с Пятрусем палезлі на печ. Дзеўчаты стараліся ўзяць што-нібудзь у рукі і цікавалі на дзьверы.
— Што-ж яны там кошкаюцца? — нецярпелася мацеры.
