АНДРЭЙ ВЫБАРШЧЫК.
I.
— Ну, Андрэй! глядзі-ж трымайся, — ведай, за каго падаць голас!
Так гаварылі мужыкі свайму ўпоўнамочэнаму, выпраўляючы яго ў горад на выбары дэпутатоў.
— Не ганіся за панскаю гарбатаю, бо пан часамі і лісіцаю можэ прыкінуцца—і руку табе падасць, і нават пацалуецца с табою.
— А што мне іх гарбата! Я і сваю скарынку хлеба з’ем, — гаварыў Андрэй: — не такі я дурэнь, каб прадацца за гарбату.
— Праўда, праўда, Андрэй! табе і дэпутатам брыдка быць за такіе словы.
— Так, брат у іх на языку мядок, а на сэрцы лядок.
— Эх, дзеці, вы дзеці! — махнуў рукою стары Хлёрка:—нічога, як я бачу, ня будзе з гэтых выбароў.
— Як то ня будзе? Каб ўсе махалі так рукамі, то і ніякой не было б Думы.
— Ты хочэш, каб к табе сама зямля с печы ў рукі прышла?
— Свабоды Бог з неба ня скіне!
— Вядома!
Стары Хлёрка засаромяўся і хутчэй схаваўся за мужыцкіе спіны.
— Сьмела Андрэй, рэж там ў горадзе праўду!
