русь з-пад карчмы. — Андрэй гаворыць праўду. Ці-ж «сіцыліст» пойдзе да папа або будзе лаяць сам сябе?
Галандранскі соцкі, Раман Камлюк, замысліў, як відаць, нешта хітрае, бо засмяяўся: сам сабе ў доўгія вусы, але нікому не сказаў, чаго засмяяўся, і пайшоў дахаты.
Да сялянскай грамады падыходзіў Янка Дудар. Яму было надта весела, ён спяваў на ўсю вуліцу:
|
А ты, Янка, не зважай |
Ногі не слухалі Янкі, а ішлі, як хацелі: адна ўлева, другая ўправа, а сам Янка падаваўся то ўзад, то ўперад, то ў адзін бок, то ў другі.
|
Прадам бульбу, прадам жыта, |
зачаў Янка другую песню.
— Глядзі, каб не падашукалі! — перасцярог яго Андрэй Падгорны.
— Чаго ты смяешся? — накінуўся на яго Янка, — куст ты альховы! Ты знаеш, хто я? Я — дэмакрат і забастоўшчык першай гільдыі… Хлопцы! браткі маё родныя! Хадзем бунтавацца…
— А вунь ураднік! пастрашыў яго стары Базыль.
