— Дзе ён?! — крыкнуў Янка, азіраючы вуліцу. — Падайце мне яго сюды!
Людзі пацяшаліся, а Янка, згарнуўшы кулакі біў імі па ветры, мясіў нагамі пясок, як-бы там ляжаў ураднік, а ён яго мясіў нагамі.
— Вось падла, Янка! глядзі ты, што ён вычварае!
Невядома, што зрабіў-бы Янка са сваім ураднікам, каб не прышла жонка. Яна трымала пад пахай мешалку.
— Вось, брат, папаўся! жартавалі сяляне.
— Спяваў, што «няма каму бараніць», бараніся-ж сам.
— А каб ты смалы напіўся, гад! — крыкнула жанчына, і мешалка мільганула ўгары і гладка прыстала да сярэдзіны худога Янкавага цела.
— Што робіш? — крыкнуў, нібы сярдзіта, старыБазыль на Дударыху. — Не бачыш, ці што? Ён зямлі і свабоды дабіваецца людзям, а яна яго мешалкаю!
Мешалка паддала Янку сілы, і ён даволі борзда стаў на ногі.
— Арыштую! — крычаў ён на жонку: не палагаецца насіць аружжа! У арыштанскія роты аддам па 25 стацці!
— Так, так, Янка! — падтрымлівалі яго суседзі.
— Ваенна-палявым судом судзіць буду! — буша-
