У князя Р. быў слуга Кірыла. Князь любіў ездзіць на паляванне і заўсёды браў з сабою і Кірылу. Адзін раз кажа яму князь:
— От што, каханы, я паеду да пана абедаць, а ты садзіся вярхом на каня, і колькі лесу аб’едзеш на кані, пакуль я паабедаю, увесь той лес дарую табе, бо ты добры слуга.
Падзякаваў Кірыла князю, узяў самага лепшага каня, сеў і паехаў. Каб князь бачыў, колькі ён аб’едзе, узяў ён з сабою шаблю і рабіў ёю на хвоях лысінкі.
Як пабачыў князь, колькі Кірыла лесу аб’ехаў, аж за галаву ўзяўся.
— От што, каханы — кажа князь: — цяпер ты палезь на дуб ды паглядзі адтуль як многа ў цябе лесу.
Кірыла палез на самы верх.
Зняў, князь з плеч стрэльбу.
— Ну, мой каханы, закукуй цяпер, як зязюлька.
Кірыла закукаваў:
Бух! — выстраліў князь.
І скінуўся на зямлю бедны Кірыла з прабітаю навылет галавою.
Пад тым дубам яго і пахавалі. Месца тое і стала звацца Кірылавай магілай.
І цяпер яшчэ ў тым лесе відаць на хвоях лы-
