знаць, што нехта едзе. Колы біліся аб карэнне і скрыпелі.
Міхась пасмялеў.
Гук і скрып калёс зусім ужо блізка.
Міхась скінуў кажух, вывернуў уверх шэрсцю і накінуў на сябе. У шапку ўваткнуў дзве палачкі заміж рожак і прытуліўся пад хвояй.
Іван спаў, як забіты.
Пад’ехаў воз.
На возе ляжалі мяхі з мукой, а на мяхах сядзеў селянін. Гэта быў Пятрусь Гвозд, той самы Пятрусь, што летась украў у Міхася з лесу тры восі. Пятрусь вяртаўся з млына; боязна азіраючыся па баках, ён паганяў каня, каб хутчэй мінуць гэтае страшнае месца.
IV
— Стой! — крыкнуў Міхась, выскачыўшы з-пад хвоі, і схапіў каня за вобруць.
Пятрусь так і абамлеў.
— Дык вось ён які чорт! — падумаў Пятрусь. — Што-ж тут рабіць?
«Чорт» стаяў і не даваў дарогі.
Пятрусь трохі апомніўся. Да яго вярнуўся язык і памяць:
— Уцякай з дарогі, бо канём раздушу!
— Як? ты мяне з дарогі гоніш?
