— Уцякай, кажу, а то яшчэ і нюхаўку паб’ю!
— Ты мне? Да ты ведаеш, хто я?
— Ну, хто-ж ты?
— Ага! Хто я? Папрабуй выцяць…
Пятрусь ужо падняў пугу, але не асмеліўся выцяць «чорта».
— Ну, годзе! пайшоў з дарогі!
— Не, не пайду!
— Чаго ты прывязаўся, як смала? Згінь, прападзі!
Але «чорт» не гінуў.
Пакуль яны крычалі, конь пачуў волю і стаў памаленьку заварачвацца назад, шчыплючы траву. У сварцы Пятрусь зусім не бачыў, што конь яго завярнуўся.
А Міхась як падскочыць да Пятруся ды як запішчыць! Ды так моцна, што аж Іван падняў галаву. А конь шчыпаў траву каля Івана. Як заварушыўся Іван — конь спудзіўся і паскакаў назад у млын.
Га-га-га-га!.. — зарагатаў Міхась (ён чуў, што чорт рагоча, падмануўшы чалавека). Пятрусь і не думаў спыняць каня, скарэй-бы, ад гэтага нячыстага месца!
Але як ён дзівіўся, калі зноў прыехаў у млын.
А назаўтра Пятрусь Гвозд усім, як у звон, званіў, што бачыў чорта каля Кірылавай магілы.
