— Дык вы, што-ж, на правах дачкі трымалі яе? — пацікавілася Ульяна.
— Ды бадай што так.
— Ульяна паглядзела на Гармізу. Тонкая ўсмешка прабегла па яе губах.
— Як зваць яе?
— Арына.
— Паклічце яе сюды, а самі выйдзіце, — тонам загаду сказала Ульяна.
«Ось ты чорт цябе вазьмі: прышла сабе ў хату і распараджаецца тут». Але аслухацца грознай жанчыны з партфелем Гарміза не пасмеў.
— Мяне вы клікалі? — запытала Арына, увайшоўшы ў святліцу і са здзіўленнем пазіраючы на Ульяну.
— Так, мілая.
— А хто-ж вы такая?
— А я з рабачкома, упаўнаважаная ад сельсовета. Абследую становішча батракоў, работніц і работнікаў у прыватных гаспадарках. Сядайце.
— Нічога, пастаю.
— Ці мала настаялася? — лагодна запытала Ульяна.
— Ну, што-ж? Такое наша шчасце.
— Ты мыляешся Арынка. Сядай, пагуларым…
Падробна распытала Ульяна пра Арыніну службу, жыццё, заработак, пра выхадныя дні. Праўдзіва адказвала ёй Арына, не ўтаіўшы на-
