тчэ хітрыя сеці, у якія павінна заблытацца крамола. Яму здаецца, што ён выкрыў «праступнае саобчаства», захапіў лісты, рэвальверы і бомбы, і ўсё гэта даставіў да начальства. Яму даюць павышэнне, пасылаюць у горад, робяць акалодачным[1], потым прыставам[2], а потым… і пайшоў наш ураднік угару, як цыган па драбінах на неба.
Пры гэтым ураднік аж засмяяўся сам сабе і ляснуў рукамі па сваіх тоўстых кумпяках.
— Гм! ты кажаш «падазрыцельны» чалавек? — пытаў вечарам ураднік сваю правую руку — гарбатага стражніка.
— Бясспрэчна падазрыцельны! — сказаў стражнік таемным, паніжаным голасам.
— І ты яго бачыў?
— Бачыў, гаспадзін ураднік. І цікава тое, што ён — малады чалавек і астрыжаны! Звычайна ўсе крамольнікі кудлатыя і абарваныя. А гэты нішто сабе адзеты, у чорнай кашулі, падпяразан шырокім поясам… Гатоў у заклад ісці, што гэта самы настаяшчы «сіцыліст».
— А ты не пытаўся аб ім? Не наводзіў справак у мужыкоў?
— Дык вам мужык так і скажа, асабліва галадранскі мужык. Гэта — гадаўё!
