letkami. Na pryhoračku chata pazornaja[1], wialikaja, prastornyja ŭ joj wokny, zdalok zichaciać na joj litary: „Biełaruskaja chatka-čytalnia“. Kala jaje narod zhurtawaŭsia, najbolš moładź. Dziaŭčaty ŭ čarawičkach, andaračkach staraświetnych, paprybiranych mašestam, na hrudziach poŭna kaśnikoŭ z kolerami bieła-čyrwona-biełymi. Pobač z imi chłapcy ŭsie strojnyja, wiasiołyja z čujkami dy chapunikami, nakinutymi na plečy. Tolki što pakinuli hulniu widawočna, bo zasiohanyja, pačyrwanieŭšy. Adzin z ich staić na kamieni kala pryzby j niešta haworyć da ŭsich. Dobra nia čuwać, ab čym jon kaža. Laciać tolki paasobnyja słowy:
— … Braty rodnyja!, bačycie, i my pryždali nakšych časin… Darma nie prapali zmahańni našych baćkoŭ dy staršych bratoŭ. Braty! jašče prad nami staić šmat zaraślaŭ, jakija cierabić treba, jašče šmat niwaŭ rodnych urasło dzirwanam… My abdužajem, ruk nie pakładziem… my wierycimiem u budučynu świetazarnuju, pazornuju, što ždže nas! Nia tolki naščadki, my samyja hladziecimiem na jaje sobskimi wačyma, tolki treba chacieć!…
A ŭsieńkaja hramada, jak hrom, adkazwaje pa toj pramowie:
— My chočam! Usio pieramožam, nichto nas nia spynić!
Jašče čutnyja byli adtul hałasy, a potym pieśni palacieli …„Ad wieku my spali“… pieśni badziornyja,
- ↑ pryhožaja, strojnaja.
