zhodu, pastupiŭ da nowicijatu Jezuitaŭ u Wilni 1611 h. i pačaŭ adbywać probu zakonnickaha žyćcia. U dwa hady pośla złažyŭ zakonnickija śluby i razpačaŭ wyžšyja nawuki, kab pryspasobicca da kapłanstwa. Učyŭsia filozofii praz try hady, a teologii, nawuki najpatrabniejšaj kožnamu ksiandzu, praz čatyry. U pramižutku — miž filozofijaj i teologijaj, pa abyčaju jezuitaŭ, sam praz dwa hady byŭ wučycilam pa škołach swajho zakonu. Małady Jezuit Andrej Babola byŭ zdolny da ŭsich nawuk, ale najlahčej jamu było nawučycca čužych jazykoŭ, tak — što np. pa hrecku hawaryŭ jon, jak u swajej rodnaj mowie.
Na kapłana Bł. Andreja wyświacili ŭ Wilni 12 Marca 1622 h., jak—raz u toj samy dzień, u katory papiež Hryhory 15 u Rymie kanonizawaŭ abo ahłašaŭ światymi Ihnacaha Lojołu, załažycila zakonu Jezuitaŭ, i Pranciška Ksaweraha, wialikaha apostała Indyi. Ad hetaj pary razpačałosia dla maładoha ksindza žyćcio apostalskaje, misionarskaje, katoraje nie ščadziła jamu pracy i ciarpieńniaŭ. Jak i ŭsie jaho tawaryšy, tak i Andrej cełyja hadziny prasiedžywaŭ u spowidnicach, hodziučy hrešnikaŭ z Boham, spiašyŭ s
