Гэта старонка не была вычытаная
Вам пакінулі прадзеды
Гартаваны косы,
Каб вы з імі сонца следам
Вышлі на пакосы;
Каб касілі да упаду
Пустацвет і зелле,
Што сваім пякучым ядам
Труціць кроў у целе.
Каб звінелі вашы косы
Над зямлёю соннай,
Ад начных да ранніх росаў,
Звонка, векапомна.
Вам у спадчыне ад роду
Засталіся песні,
Каб быць вашай асалодай
У жыцця прадвесні.
Каб вы пелі, не сціхалі
Ў радасці і ў горы,
Гаманілі, нібы хвалі
У бурлівым моры.
Каб шоў гоман няспынны
Ад поля да поля
І людзей, яшчэ скаваных,
Заклікаў на волю.
Менск, 1923 г.
|}
