Старонка:Belarusi.pdf/133

Нашу яго ў жывой душы,
Як вечны светыч-полымя,
Што сярод цемры і глушы
Мне свеціць між вандоламі.

Жыве з ім дум маіх сям‘я
і сніць з ім сны нязводныя…
Завецца-ж спадчына мая
Ўсяго Старонкай Роднаю.

19/IX-18 г.

|}